Ένα Ανεπανάληπτο Επεισόδιο στην Ιστορία του Εγκλήματος (10 Απριλίου 1924)
Στις 10 Απριλίου 1924, καταγράφηκε στην ελληνική ιστορία το πρώτο μεγάλο περιστατικό ληστείας τρένου, ένα έγκλημα που συντάραξε την κοινή γνώμη της εποχής και αποτέλεσε σημείο καμπής για την αντιληπτή ασφάλεια των συγκοινωνιών στην Ελλάδα. Το γεγονός αυτό συνέβη στο Δοξαρά, έναν μικρό σιδηροδρομικό σταθμό κοντά στη Λάρισα, ενώ η αμαξοστοιχία που εκτελούσε το δρομολόγιο Αθήνα – Θεσσαλονίκη βρισκόταν σταθμευμένη. Η ληστεία δεν ήταν μόνο ένα απλό επεισόδιο κλοπής, αλλά ένα καλά οργανωμένο και τολμηρό έγκλημα, που είχε στόχο τους επιβάτες της πρώτης θέσης, ανάμεσά τους δύο επιφανή πολιτικά πρόσωπα.
Η ομάδα των ληστών, που αποτελούνταν από τέσσερις άγνωστους νεαρούς, είχε επιλέξει μια εξαιρετικά ιδιότυπη και ευρηματική μέθοδο για να αποφύγει την αναγνώρισή τους. Φορούσαν περούκες και ψεύτικα γένια, μια κίνηση που στόχευε να θολώσει τα ίχνη τους και να τους επιτρέψει να εκτελέσουν τη ληστεία χωρίς να κινδυνεύσουν να γίνουν αντιληπτοί. Η τολμηρότητα της πράξης αυτής ενισχύθηκε από την ίδια τη φύση της: η αμαξοστοιχία ήταν γεμάτη, και οι ληστές έπρεπε να δράσουν γρήγορα και αποτελεσματικά.
Με το όπλο στον χέρι, οι ληστές μπήκαν στην αμαξοστοιχία και επιτέθηκαν στους επιβάτες της πρώτης θέσης, οι οποίοι ήταν συνήθως οι πιο ευκατάστατοι και υψηλόβαθμοι επιβάτες. Οι επιβάτες, μεταξύ των οποίων ήταν και δύο σημαντικά πολιτικά πρόσωπα της εποχής, ο Υπουργός Υγείας Δημήτριος Πάζης και ο Γενικός Διοικητής Μακεδονίας Ιωάννης Βαλαλάς, βρέθηκαν σε μια κατάσταση τρόμου και αβεβαιότητας, ενώ οι ληστές αφαίρεσαν 200.000 δραχμές, ένα ποσό που αντιστοιχεί σε ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας εκείνης της εποχής.
Το επεισόδιο αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο και οι τοπικές αρχές άρχισαν άμεσα την έρευνα για τον εντοπισμό των δραστών. Οι υποψίες στράφηκαν προς μια τοπική συμμορία, τη συμμορία των Παγιούλα και Παπαγεωργίου, η οποία φερόταν να δραστηριοποιείται στην περιοχή και να έχει απασχολήσει στο παρελθόν τις αρχές με άλλες παραβατικές δραστηριότητες.
Η σύλληψη των δραστών δεν ήταν εύκολη υπόθεση, καθώς οι ληστές είχαν προετοιμαστεί καλά και είχαν χρησιμοποιήσει την ανωνυμία τους για να παραπλανήσουν τις αρχές. Ωστόσο, η υπόθεση αποτέλεσε έναν από τους πρώτους μεγάλους σκανδάλους του ελληνικού εγκλήματος στην περιοχή των συγκοινωνιών και κατέστησε σαφές ότι οι σιδηροδρομικές μεταφορές δεν ήταν ασφαλείς, κάτι που προκάλεσε έντονη ανησυχία στις κοινωνίες της εποχής. Η ληστεία αυτή είχε έναν ακόμα αντίκτυπο: έδειξε τη διάσταση του εγκλήματος και το πόσο πολύ το σύστημα ασφαλείας της χώρας χρειαζόταν να εξελιχθεί.
Το περιστατικό της ληστείας του 1924 δεν πέρασε αδιάφορα για την κοινή γνώμη της εποχής και αποτέλεσε έναν από τους πρώτους «μύθους» της ελληνικής εγκληματικότητας. Αν και οι ληστές και οι συνεργοί τους δεν καταδικάστηκαν άμεσα, η δράση τους πυροδότησε πολλές συζητήσεις και ανησυχίες για την ασφάλεια των σιδηροδρομικών συγκοινωνιών και την ανάγκη για καλύτερη προστασία των επιβατών, που σταδιακά οδήγησαν σε μέτρα ασφαλείας για την αποτροπή παρόμοιων εγκλημάτων.
Αυτή η ιστορία παραμένει μια από τις πιο διάσημες ληστείες τρένου στην Ελλάδα και αποτέλεσε μια χαρακτηριστική αρχή για την κατανόηση της εκρηκτικής πορείας του εγκλήματος κατά τον 20ό αιώνα στην χώρα.