Η Νίκη Λινάρδου ήταν μια από τις πιο χαρακτηριστικές και ταλαντούχες μορφές της «χρυσής εποχής» του ελληνικού κινηματογράφου, αν και το όνομά της δεν προβλήθηκε ποτέ με τον ίδιο τρόπο όπως εκείνα των “ιερών τεράτων” του χώρου. Με πραγματικό όνομα Ανδρονίκη Κούλα, γεννήθηκε στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1939 και από μικρή ηλικία είχε στραφεί στον καλλιτεχνικό χώρο, κυνηγώντας με πάθος και αφοσίωση το όνειρό της να γίνει γνωστή.
Από τη σκηνή του χορού στο σανίδι του θεάτρου
Η Νίκη Λινάρδου ξεκίνησε την καριέρα της ως χορεύτρια. Σπούδασε χορό και εντάχθηκε σε γνωστά μπαλέτα, όπως εκείνο του Γιάννη Φλερύ και του Μανώλη Καστρινού. Ήταν μια νεαρή γυναίκα με φυσικό ταλέντο, σκηνική παρουσία και προσωπικότητα. Παρότι είχε κάνει τα πρώτα της βήματα ως χορεύτρια, δεν σταμάτησε ποτέ να ονειρεύεται την καριέρα της ως ηθοποιός.
Η πρώτη της ουσιαστική ευκαιρία στο θέατρο ήρθε μέσω του θιάσου της Βίλμας Κύρου, όπου της ζητήθηκε να αντικαταστήσει μια ασθενή ηθοποιό σε μια παράσταση. Ήταν μια εμπειρία που σημάδεψε τη ζωή της. Έπαιξε με πάθος, παρά το άγχος, και στο τέλος της παράστασης λιποθύμησε από τη φόρτιση και τη συγκίνηση.
Η καθοριστική γνωριμία με τον Αλέκο Σακελλάριο
Το 1954, συμμετείχε στην επιθεώρηση «Όσα παίρνει ο άνεμος» στο θέατρο Περοκέ. Εκεί την πρόσεξε ο Αλέκος Σακελλάριος, ένας από τους πιο επιδραστικούς σκηνοθέτες και σεναριογράφους του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου. Ο Σακελλάριος εντυπωσιάστηκε από την παρουσία της και σύντομα η επαγγελματική τους σχέση εξελίχθηκε σε ερωτική, καταλήγοντας σε γάμο.
Υπήρξε ο άνθρωπος που πίστεψε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο στο ταλέντο της. Εκείνος της πρότεινε να αφήσει το μουσικό θέατρο και να στραφεί στον κινηματογράφο, να αλλάξει το ψευδώνυμο «Μπέμπα Κούλα» και να υιοθετήσει το πιο ώριμο και καλλιτεχνικά ηχηρό «Νίκη Λινάρδου». Αυτή η μετάβαση αποτέλεσε το καθοριστικό βήμα για την καριέρα της.
Κινηματογραφική πορεία και εμβληματικοί ρόλοι
Το ντεμπούτο της στη μεγάλη οθόνη έγινε το 1955 στην ταινία «Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο», στον ρόλο μιας τσιγγάνας. Παρά το ότι ήταν άγνωστη τότε, η παρουσία της δεν πέρασε απαρατήρητη. Η φυσικότητα της υποκριτικής της, η ομορφιά της και η ιδιαίτερη φωνή της την έκαναν να ξεχωρίσει αμέσως.
Στη δεκαετία του ’60 η Νίκη Λινάρδου συμμετείχε σε ορισμένες από τις πιο χαρακτηριστικές ελληνικές ταινίες, όπως:
- «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» (1959) – μία από τις πιο επιτυχημένες ταινίες της εποχής, όπου η παρουσία της θεωρήθηκε τόσο έντονη που προκάλεσε τη δυσαρέσκεια της πρωταγωνίστριας Αλίκης Βουγιουκλάκη.
- «Υπάρχει και φιλότιμο» (1965) – στον ρόλο της κακομαθημένης κόρης του βουλευτή Μαυρογιαλούρου, Λάμπρου Κωνσταντάρα. Ο ρόλος της έδωσε άλλη διάσταση στο ταλέντο της και παραμένει από τους πιο αναγνωρίσιμους της καριέρας της.
- «Μια ζωή την έχουμε», «Ο Ηλίας του 16ου», «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες», «Θα σε κάνω βασίλισσα»
- – και τόσες άλλες, όπου συνεργάστηκε με ιερά τέρατα της εποχής όπως ο Λογοθετίδης, η Βασιλειάδου, ο Χατζηχρήστος και φυσικά ο Σακελλάριος.
Η Λινάρδου είχε την ικανότητα να συνδυάζει την κομψότητα με τη λαϊκότητα, την ευαισθησία με το χιούμορ, και κατάφερνε να κερδίζει το κοινό με την απλότητα και την αλήθεια της ερμηνείας της.
Το τέλος του γάμου με τον Σακελλάριο και η μετέπειτα πορεία
Παρότι ο γάμος της με τον Αλέκο Σακελλάριο υπήρξε καθοριστικός για την καλλιτεχνική της πορεία, δεν διήρκεσε περισσότερο από δέκα χρόνια. Ωστόσο, μετά τον χωρισμό τους, η Νίκη Λινάρδου συνέχισε να εργάζεται με συνέπεια, αποδεικνύοντας ότι το ταλέντο της δεν ήταν συγκυριακό ούτε προϊόν εύνοιας.
Παντρεύτηκε για δεύτερη φορά με τον τηλεσκηνοθέτη Θάνο Χρυσοβέργη, με τον οποίο έζησε για οκτώ χρόνια. Παράλληλα, στράφηκε στην παραγωγή τηλεοπτικών εκπομπών για τη δημόσια τηλεόραση. Ανέλαβε μουσικές και παιδικές εκπομπές, αλλά και ντοκιμαντέρ, αποδεικνύοντας την πολυπλευρικότητά της και το πάθος της για τα καλλιτεχνικά και δημιουργικά εγχειρήματα.
Η σιωπηλή αποχώρηση και το άδοξο φινάλε
Στα τελευταία της χρόνια, η Νίκη Λινάρδου έζησε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Συντροφιά της ήταν ο αγαπημένος της σκύλος, ο Ορφέας. Είχε ξεκινήσει να γράφει την αυτοβιογραφία της, επιθυμώντας ίσως να διηγηθεί τη δική της εκδοχή για την εποχή που έζησε, τους ανθρώπους που γνώρισε και τις μάχες που έδωσε, επαγγελματικά και προσωπικά.
Δυστυχώς, η ζωή δεν της έδωσε τον χρόνο να ολοκληρώσει το έργο της. Πέθανε στις 25 Σεπτεμβρίου 2012, σε ηλικία 73 ετών, ύστερα από σύντομη μάχη με τον καρκίνο, στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός.
Μια ταλαντούχα μορφή που αδικήθηκε
Η Νίκη Λινάρδου δεν έγινε ποτέ πρώτο όνομα στις μαρκίζες, παρόλο που είχε όλα τα φόντα να το πετύχει. Ίσως γιατί έζησε και έδρασε σε μια εποχή όπου οι δυνατοί τίτλοι καπαρώνονταν από συγκεκριμένα πρόσωπα. Ίσως γιατί το ήθος, η ευγένεια και η σεμνότητά της δεν ταίριαζαν με την έντονη αυτοπροβολή που απαιτεί ο χώρος. Ωστόσο, όσοι τη γνώρισαν από κοντά ή την παρακολούθησαν με προσοχή στις ταινίες της, ξέρουν πως πρόκειται για μια πραγματική σταρ – αθόρυβη, ευαίσθητη, ταλαντούχα και αληθινή.
Η Νίκη Λινάρδου ήταν κάτι παραπάνω από μια όμορφη παρουσία στον ελληνικό κινηματογράφο. Ήταν η ηθοποιός που άφησε ένα λεπτό, αλλά διακριτό αποτύπωμα σε μια εποχή γεμάτη από φωνές – ένα αποτύπωμα που αξίζει να ανακαλύψουμε ξανά.