Η ιδέα ενός αυτοκινήτου που χρησιμοποιεί νερό ως καύσιμο είναι συναρπαστική, ειδικά σε μια εποχή που η ενεργειακή κρίση και η ανησυχία για το περιβάλλον βρίσκονται στο επίκεντρο των συζητήσεων. Όμως, είναι αυτό πραγματικά δυνατό ή πρόκειται για μια τεχνολογική φαντασίωση;
Η πιο διάσημη περίπτωση ενός “νεροκίνητου” αυτοκινήτου συνδέεται με τον Stanley Meyer, έναν Αμερικανό εφευρέτη που ισχυρίστηκε ότι ανέπτυξε μια τεχνολογία που θα μπορούσε να διασπά το νερό σε υδρογόνο και οξυγόνο μέσω ηλεκτρόλυσης, χρησιμοποιώντας λιγότερη ενέργεια από αυτήν που παράγεται κατά την καύση του υδρογόνου. Αυτό το υδρογόνο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να κινήσει τον κινητήρα ενός αυτοκινήτου, με αποτέλεσμα ένα μηδενικών εκπομπών οχήματος.
Παρά τους ισχυρισμούς του Meyer, η επιστημονική κοινότητα ήταν εξαιρετικά επιφυλακτική απέναντι στην εφεύρεσή του. Οι ειδικοί τόνισαν ότι η διαδικασία της ηλεκτρόλυσης είναι εξαιρετικά αναποτελεσματική και ότι απαιτείται περισσότερη ενέργεια για να διασπαστούν τα μόρια του νερού από αυτήν που μπορεί να παραχθεί από την καύση του υδρογόνου. Αυτό παραβιάζει βασικούς νόμους της θερμοδυναμικής, όπως ο πρώτος νόμος που λέει ότι η ενέργεια δεν μπορεί να δημιουργηθεί ούτε να καταστραφεί.
Το 1996, ο Meyer κατηγορήθηκε για απάτη όταν δεν μπόρεσε να παρουσιάσει αποδείξεις για την αποτελεσματικότητα της εφεύρεσής του. Το δικαστήριο έκρινε ότι οι ισχυρισμοί του ήταν ψευδείς, και του επιβλήθηκε να επιστρέψει τα χρήματα που είχε λάβει από επενδυτές.
Ωστόσο, παρά τις αποδείξεις, ο μύθος γύρω από το “νεροκίνητο” αυτοκίνητο συνεχίζει να υπάρχει. Υποστηρικτές της θεωρίας συνωμοσίας πιστεύουν ότι ο Meyer δολοφονήθηκε το 1998 για να κατασταλούν οι εφευρέσεις του και να προστατευθούν τα συμφέροντα των μεγάλων πετρελαϊκών εταιρειών.
Συμπερασματικά, η ιδέα ενός αυτοκινήτου που λειτουργεί με νερό παραμένει στον χώρο της φαντασίας και της ψευδοεπιστήμης. Παρά την ελπίδα ότι κάποια μέρα θα βρούμε μια τέτοια επαναστατική λύση, η σημερινή τεχνολογία και η επιστήμη δεν υποστηρίζουν την ύπαρξη ενός τέτοιου οχήματος.